Une besoj! Une besoj tek ti
Nene hyjnore
Aferdite e lindur nga deti
Oh! Shtegu eshte e idhet
Duke qene se Zota te tjere na ngulen ne kryq
Mishi, Mermeri, Lulja
Venus, une besoj tek ti
Po, njeriu eshte i trishtuar dhe i shemtuar
I trishtuar nen qiellin vigan
Ai zoteron veshje
Sepse ai nuk eshte me i delire
Sepse ai e ka ndotur krenarine e tij
Kokeperendi
Dhe sepse ai eshte perkulur
Si nje idhull ne furre
Formen e tij Olimpike drejt skllaverive bazike
Po, edhe pas vdekjes mbi formen e skeleteve te zbehur
Ai deshiron te jetoje dhe te fyeje bukurine origjinale
Dhe idhulli ku e ke vendosur nje vajzeri te tille
Grua, tek e cila ti e ke bere argjilen tone hyjnore
Qe njeriu t’i sjelle drite shpirtit te tij te varfer
Dhe qe te zbrese ngadale
Ne dashuri te pakufishme
Nga burgu tokesor ne bukurine e dites
Gruaja nuk e di me as se si te jete nje kurtizane
Nje farse e bukur
Dhe bota hingellin
Tek emri i embel dhe i shenjte i Venusit te madh
Lindja e Venusit, II, nga Arthur Rimbaud
Perzgjodhi dhe perktheu Enkeleda Suti
