Ka dy fate artistesh. Nje pale lindin dhe rriten ne shtepi ku arti ka hyre, nderkaq: biblioteka eshte plot me libra, pasditeve nena luan ne piano ose emta pikturon, pasdarkeve miqte flasin per letersine, artet dhe spiritizmin. Nje pale tjeter nuk njohin asgjesend nga keto. Ne shtepite e tyre nuk eshte degjuar kurre muzike, s’eshte folur kurre per pikture dhe te vetmit dialoge dramatike qe jane degjuar kane qene grindjet e prinderve ne ditet plot merzi. Askush nuk mund ta dije, nderkaq, se cili mjedis e nxit me fuqishem prirjen e artistit te vogel: ai qe e josh me pranine e tij gjithkund, apo tjetri, qe ia shton etjen me mungesen e tij. Nderkaq, ka edhe nje fat te trete, disi me te rralle, por me dramatik. Jo vetem qe femija qe enderron te pikturoje ose te shkruaje nuk ka kurrefare nxitjeje nga njerezit e familjes, por, perkundrazi, ka pengese. Dhe artisti i ri shkon drejt artit si. Shkohet drejt mekatit.
Shkeputur nga Sprova Letrare “Arti si mekat”, nga Ismail Kadare, Botimet Onufri, 2015
