Tani qe e di se ky citat eshte nga Makbethi, nuk mund te mos shoh (ose ndoshta te kujtoj) se prapa kraheve eshte edhe ai qe na nxit, edhe ai qe na peshperit dhe ndoshta nuk e shohim, gjuha eshte arma dhe vegla e tij, gjuha si pika e shiut qe bie nga streha mbas nje shtrengate, perhere ne te njejtin vend dhe toka zbutet gjersa shpohet dhe behet nje vrime ose ndoshta nje vije, jo si pika e ujit te rubinetit, e cila zhduket ne vrimen e sqollit pa lene asnje gjurme ne majolike, as si pika e rrjedhjes se gjakut qe nderpritet menjehere, me cka ke ne dore, nje lecke, nje garze apo nje peshqir, apo ndonjehere edhe me uje, ose thjesht nga dora e atij qe po humb gjak, nese ende s’ka mbetur pa ndjenja dhe nuk e ka plagosur veten, dora qe vete ne barkun e tij ose ne gjoksin e tij per ta zene vrimen. Gjuha ne vesh eshte gjithashtu puthja me bindese…
Shkeputur nga romani “Nje zemer kaq e bardhe”, nga Javier Maria, perkthyer nga Bashkim Shehu, Botimet Dudaj, 2016
@botimedudajofficial
