Frédéric: Ja perse e dua kete qytet. Njerezit vijne dhe pastaj zhduken. Nuk i shikon te plaken. Ajo qe i ben rruget e Parisit kaq magjepsese eshte prania e vazhdueshme, megjithate kalimtare e grave te cilat me siguri nuk do t’i shikoj me kurre. Mjafton qe jane atje, indiferente, te vetedijshme per sharmin e tyre, te lumtura per te testuar efektin e tyre mbi mua, sic testoj une timen mbi to, me marreveshtje te heshtur, madje pa buzeqeshjen apo veshtrimin me te vogel. E ndjej fuqine e tyre joshese edhe pa iu dorezuar atyre. Kjo nuk me ben te huaj ndaj Hélènes. Larg prej saj. I them vetes sime se keto bukuri kalimtare jane thjesht nje zgjatim i bukurise se bashkeshortes sime. Ato e pasurojne bukurine e saj dhe marrin pak edhe nga bukuria e saj ne kembim. Ajo eshte garancia e bukurise se botes dhe e anasjellta. Kur perqafoj Hélènen, perqfoj te gjitha grate.
Filmi ‘Dashuri pasdite’, 1972, Eric Rohmer
