‘Kam ardhur të të marr me vete
Edhe sikur të më duhet që të të tërheq zvarrë
Por në fillim lejomë të ta rrëmbejë zemrën
Dhe ta ulë atë në fronin e shpirtit tim
Kam ardhur si pranvera
Që të shtrihem krahë lulëzimeve të tua
Që të ndjej ladvinë e lumturisë
Dhe që ti shpërndaj lulet e tua
Kam ardhur të mburrem me ty
Si të ishe një zbukurim për shtëpinë time
Dhe të të ngre peshë në Parajsë
Si lutjet e dashnorëve
Kam ardhur të marr mbrapsht
Puthjen që më vodhe
Ose ma kthe me hir
Ose do të ta marr me forcë
Ti je jeta ime
Ti je shpirti im
Të lutem, ji lutja ime e fundit
Zemra ime do të të mbajë përgjithmonë
Nga tokat e ulta
Tek shpirtrat e lartë njerëzorë
Ka shumë më shumë
Sesa njëmijë shkallë
Qëkur të kam marrë me vete
Nga qyteti në qytet
Nuk do të të braktis
në asnjë mesrrugë
Edhe pse je në duart e mia
Edhe pse mund të të flakë tutje
Si një fëmijë apo një top
Do të të ndjek gjithmonë.’
Nga Rumi
Perzgjodhi dhe perktheu Enkeleda Suti
