Kujtimi yt shfaqet nga nata rreth meje.
Lumi përzien vajtimet e tij kokëforta me detin.
I shkretë si skelat në agim.
Është ora e nisjes, oh i shkretë!
Koka lulesh të ftohta po qajnë mbi kokën time.
Oh gropë mbeturinash, shpellë anijesh të mbytura.
Tek ti janë mbledhur luftrat dhe arratisjet.
Nga ti u ngritën krahët e këngës së zogjve.
Ti përpive çdo gjë, si distanca,
Si deti, si koha. Tek ti u mbyt çdo gjë!
Ishte ora e lumtur e sulmit dhe e puthjes.
Ora e magjisë që flakëroi si një fanar.
Tmerri i pilotit, furia e shoferit të verbër,
Errësira turbulluese e dashurisë, tek ti u mbyt çdo gjë!
Në fëmijërinë e mjegullës së shpirtit tim, me krahë dhe të plagosur.
Zbulues i humbur, tek ti u mbyt çdo gjë!
Ti rrethove dhimbjen, ti u kape pas dëshirës,
Trishtimi të shtangu, tek ti u mbyt çdo gjë!
Unë bëra që muri i hijes të tërhiqej,
Përtej dëshirës dhe të vepronte, eca.
Oh mish, mishi im, gruaja që dashurova dhe që e humba,
Të thërras në orën më të përlotur, duke e sjellë këngën time tek ti.
Si një kavanoz ti strehoje ëmbëlsi të pafundme.
Dhe harresa e pafundme të thërrmoi ty si një kavanoz.
Ishte vetmia e zezë e ishujve,
Dhe atje, grua e dashurisë, krahët e tu më morën brenda.
Aty kishte etje dhe uri, dhe ti ishe fruti.
Aty kishte dhimbje dhe rrënoja, dhe ti ishe mrekullia.
Ah grua, nuk e di se si munde të më mbaje
Në tokën e shpirtit tënd, në kryqin e krahëve të tu!
Sa e tmerrshme dhe e shkurtër ishte dëshira ime për ty!
Sa e vështirë dhe e dehur, sa e tensionuar dhe e zjarrtë.
Varrezë puthjesh, ka ende zjarrë në varret tuaja,
Degët e frutave digjen ende, të çukitura nga zogjtë.
Oh goja e kafshuar, oh brinjët e puthura,
Oh dhëmbë të uritur, oh trupa të gërshetuar.
Oh çifti i çmendur i shpresës dhe i forcës
Ku u shkrimë dhe u dëshpëruam.
Dhe ëmbëlsia, e lehtë si uji dhe si mjelli.
Dhe fjala thuajse filloi mbi buzë.
Dhe ky ishte fati im dhe në të ishte udhëtimi i lëngimeve të mia,
Dhe në të ranë lëngimet e mia, tek ti u mbyt çdo gjë!
Oh gropë mbeturinash, çdo gjë ra tek ti,
Çfarë dhimbjesh nuk ke shprehur, në çfarë dhimbjesh nuk je mbytur!
Nga deti në det ti ende thërrisje dhe këndoje.
Duke qëndruar si një marinar në majën e një anije.
Ti ende lulëzoje në këngë, ti je ende nuse e rrymave.
Oh gropë mbeturinash, hape pusin e hidhur.
Shofer i verbër i zbehtë, kasetë e pafat,
Zbulues i humbur, te ti u mbyt çdo gjë!
Është ora e nisjes, ora e ftohtë dhe e rëndë
Të cilën nata e përshpejton për të gjitha oraret.
Brezi fëshfëritës i detit rrethon bregun.
Yjet e ftohtë ngrihen lart, zogjtë e zinj migrojnë.
I shkretë si skelat në agim.
Vetëm hija drithëruese përdridhet në duart e mia.
Oh më larg se çdo gjë. Oh më larg se çdo gjë.
ËSHTË ORA E NISJES. OH I SHKRETË!
KËNGË DËSHPËRIMI
Nga Pablo Neruda
Përzgjodhi dhe përktheu Enkeleda Suti
