Nuk është
vetëm zëri im ai që po këndon
Është ai zëri tjetër, por turmë zërash
Zërat e sotëm, ose ata të djeshmit
Zëra gazmorë, zëra diellor
Të dëshpëruar, të mrekulluar
Zëra të shkatërruar, të thyer
Zëra të buzëqeshur, të ngazëllyer
Plot me dhimbje dhe lumturi
Ky është zëri i një trishtimi të ri
Zëri i dashurisë së vdekur
Zëri i vagabondit të varfër
Zëri i një të mbytur që spërkat
Zëri i një fëmije që i gjuajnë me shpullë
Zëri një zogu të frikësuar
Zëri i një harabeli që po ngrin
Në trotuarin e rrugës së gëzimit…
Dhe gjithmonë, gjithmonë kur këndoj unë
Zogjtë këndojnë me mua
Gjithmonë, gjithmonë, ende gjallë
Zëri i tij i mjerë dridhet me mua
Dhe nëse do të thoja çdo gjë që këndon ai
Çdo gjë që kam parë dhe çdo gjë që di
Do të thoja shumë dhe jo mjaftueshëm
Dhe unë dua t’i harroj të gjitha
Zëra të tjerë këndojnë në një kor të vjetër
Është kujtesa e tyre ajo jo imja
Unë kam vetëm një të qarë për zemrën e mbetur
‘Nuk më pëlqen fati i keq!’…
Dhe fati i keq shkon po aq keq sa unë
Por unë e di sepse ai nuk më tremb më
Thotë se ne jemi të martuar me njëri-tjetrin
Edhe nëse është e vërtetë, unë nuk e besoj
I fshi lotët pa keqardhje
Nuk i nxis ato
Nëse do t’i binim alarmit
Për dhimbjet tona personale
Traneta nuk do të ‘tytynin’ kurrë
Dhe unë shikoj peisazhin
Dhe nëse ndonjehërë do të jetë i shëmtuar
Do të pres që ai të rimëkëmbet vet
Dhe rojet e kufirit të dëshpërimit
Mund ta çajnë gjithmonë bagazhin tim
Të më kontrollojnë dhe të më marrin në pyetje
Unë nuk kam kurrë ndonjë gjë për të deklaruar
Një ditë do ta gjej
Dhe kur t’ia shikoj fytyrën
Do ta njoh menjëherë
…
Përzgjodhi dhe përktheu nga anglishtja – Enkeleda Suti
