I
Une nuk besoj tek shenjat dhe as tek frika
Shenjat e ndaluara
Asnje helm apo genjeshter nuk do te me rrezoje poshte
Nuk ka vdekje mbi toke
Cdo njeri eshte i pavdekshem
Asgje nuk do te vdese
Mos kini frike nga fundi
Ne te shtatembedhjetat apo te shtatedhjetat
Eshte vetem kjo jete
Kjo drite mbi toke
Nuk ka as erresire dhe as vdekje
Ne jemi tashme qe te gjithe ne breg
Dhe une jam nje nga ata qe zvarriten ne rrjeta
Kur pavdekesia noton
Afer cektines
II
Nese jetoni ne nje shtepi
Shtepia nuk do te rrezohet
Therrisi cdo shekull
Une do te hyj dhe do te ndertoj nje shtepi ne te
Kjo eshte arsyeja perse ata jane me mua
Te dashurit tane dhe femijet
Rreth tavolines sime
Mjaftueshem e madhe per stergjyshet dhe nipat
E ardhmja ka kthyer fytyren nga ne tani
Dhe nese une e ngre doren time pak
Qe te pesta rrezet do te germojne midis jush
Cdo dite i perdora kocat e klavikules sime
Sikur ato te ishin trungje per te strehuar te shkuaren
E mata kohen me kubite dhe hapesire
Dhe pastaj kaperceva vargmalet e saj
III
E qepa moshen qe t’i bente flakes sime
Pastaj u drejtuam nga jugu
E bera pluhurin e stepes qe te fluturonte
Barishtet e gjata qe te turfullonin
Nje karkalec luajti
Duke e prekur antenen e tij me nje patkua
Duke profetizuar
Si nje murg
Me kercenoi me shkaterrim
E zhvesha fatin tim ne shale
Madje edhe tani, ne kohet qe do te vijne
Une qendroj ne rremuje si nje djale
Pavdekesia ime me shkon shume
Gjaku im rrjedh nga epoka ne epoke
Do ta kisha paguar me jeten time, cuditerisht
Per nje cep te ngrohte dhe energjik
Nese gjpera fluturuese nuk do te me kishte terhequr
Si nje fije neper univers
Jete, jete, 1965, Arseny Tarkovsky
Perzgjodhi dhe perktheu Enkeleda Suti
Imazhi, Yin dhe Yang VI, Fatih Gozenc
