Veprat
e Magritte janë konceptuar si gjeagjëza. Tek to, ai eksploron misteret që fshihen
në ballafaqimin e papritur të gjërave të jetës së përditshme, duke përfshirë shikuesin
në një çorientim të vetshkaktuar. Pikturat e tij përjashtojnë simbolet dhe
mitet; gjithçka është e dukshme. Magritte ka punuar nga disa burime, të cilat
ai i ka përsëritur me variacionet: surprizat anatomike, të tilla si dora, kyçi
i së cilës është fytyra e një gruaje; hapja misterioze, ku një derë lëkundet e
hapur në një pamje të papritur; krijesa metaforike, të tilla si një zog prej guri
duke fluturuar sipër një vije bregdetare shkëmbore. Ai sjell në jetë atë që është
e pajetë, si një këpucë me gishtërinjtë e këmbëve; ai zmadhon detajet, si një
mollë jashtëzakonisht e madhe që mbush një dhomë. Ai bën një asociim të bashkëplotësueseve,
si zogu gjethe, apo mali shqiponj. Titujt që shoqërojnë pikturat e tij në mënyrën
sipas së cilës emrat i korrespondojnë objekteve, pa i ilustruar apo shpjeguar ato.
Ka gjithmonë
një farë llogjike ndaj imazheve të Magritte, por kur pyetet rreth analizave të
përmbajtjes së pikturave të tij, Magritte përgjigjej, “Nëse shikoni diçka me qëllimin
për t’u përpjekur për të zbuluar se çfarë do të thotë, ju do të rreshtni së shikuari
vetë gjënë, por do të mendoni për pyetjen që keni ngritur.” Interpretimi i
imazhit do të thotë mohimin e misterit të tij, misterin e të padukshmes.
Imazhet e tij duhet të shikohen nga jashtë dhe jo nga brenda.
Burimi:
https://www.renemagritte.org/the-therapist.jsp
Përzgjodhi
dhe përktheu – ENKELEDA SUTI.
