Nese zeri im vdes mbi toke
Cojeni ne det
Dhe lereni aty ne breg
Cojeni ne det
Dhe caktojeni kapiten
Te nje burri te bardhe lufte
Oh zeri im i stolisur
Me simbole detare
Nje spirance mbi zemren time
Dhe mbi spirancen nje yll
Dhe mbi yllin era
Dhe mbi eren nje lundrim
Nese zeri im vdes mbi toke
Nga Rafael Alberti
Une shes re me ngjyra
Eklipse, te flakeruara
Per te kalitur nxehtesine
Une shes re te purpurta
Dhe roze, agime
Dhe perendime te arta
Ylli i verdhe
I pjeshkes parajserore
Ngeci ne deget e gjelbra
Une shes boren, flaken
Dhe kengen e atij qe qan
Ngasherimi
Nga Rafael Alberti
Perjetesia mund te jete
Vetem nje lume
Nje kale i harruar
Dhe ftohja
E nje pellumbi te humbur
Sa per ate njeriun qe e largon vetveten nga njerezit, vjen era
Duke i thene tani atij gjera te tjera
Duke i hapur veshet
Dhe syte ndaj gjerave te tjera
Sot, une distancohem nga njerezit
Dhe vetem, ne kete hulline
Fillova te veshtroja lumin
Dhe pashe nje kale krejt vetem
Dhe degjova krejt i vetem
Ftohjen e
Nje pellumbi te humbur
Dhe era u afrua
Si dikush qe kalon aty ne krahe
Dhe me tha:
Perjetesia mund te jete
Vetem nje lum
Nje kale i harruar
Dhe ftohja
E nje pellumbi te humbur
Balada e asaj qe tha era
Nga Rafael Alberti
Përzgjodhi dhe përktheu Enkeleda Suti
