Vajzes e vogel e erret
Me sy te embel
Kur te vije koha per ta
Perdorur thiken
Nuk do te dridhem
Dhe nuk do te te fajesoje
Ty
Teksa do jem duke udhetuar buze bregut i vetem
Teksa palmat do te lekunden
Palmat e renda te shemtuara
Ashtu sic te gjallet nuk vijne
Ashtu sic te vdekurit nuk ikin
Nuk do te te fajesoj ty
Por
Do te kujtoj puthjet qe buzet tona
Skuqeshin nga dashuria
Dhe se si ti me dhe
Gjithcka qe kishe
Dhe se si une te ofrova
Ate qe kishte mbetur prej meje
Dhe do te kujtoj dhomen tende te vogel
Ndjesine tende
Driten ne dritare
Disqet e tua
Librat e tu
Kafen tone te mengjesit
Drekat dhe darkat tona
Dhe trupat tane te derdhur duke fjetur
Rrymat e vogla rrjedhese
Te menjehershme dhe pergjithmone
Kofshen tende kofshen time
Krahun tend krahun tim
Buzeqeshjen dhe ngrohtesine tende
Qe me bere te qesh serish
Vajzes e vogel e erret me sy te embel
Ti nuk ke asnje thike
Thika eshte e imja
Por une nuk do ta perdor ende
Te skuqur ne dashuri nga Charles Bukowski
Piktura, Lotte, 1927-28, Christian Schad
Perzgjodhi dhe perktheu – Enkeleda Suti
