Cdo gje na kercenon
Koha, e cila ne fragmente jete
I sherben asaj qe kam qene
Asaj qe do te behem
Sic e ndan hanxhari gjarprin
Vetedje, transparence
Shikim i verbuar ngaqe ka pare veten
Fjale, doreza gri, pluhur mendor mbi bar
Uje, lekure, emrat tane
Te ngritur ndermjet meje dhe vetvetes
Mure zbrazetie qe asnje trumpet nuk mund t’i shembe
As endrra, njerez me imazhe te thyera
As deliri dhe shkuma e saj profetike, jo
As dashuria me dhembet dhe kthetrat e saj
Nuk mjaftojne
Pertej vetvetes
Ne ballin e qenies
Dhe te te berit
Nje jete me e gjalle pretendon permbi ne
Jashte, merr fryme nata
E cila hap krahet
Plot me krahet e saj te ngrohte me gjethe
Nje lufte pasqyrash
Fruta, kthetra, sy
Mosha e gjetheve
Kurrize qe shkelqejne
Trupa qe e hapin rrugen permes trupave te tjere
Shtrihu ketu ne bregun me kaq shkume
Me kaq shume jete te pavetedijshme
Dhe dorezim
Edhe ti i perket nates
Shtrihu, zgjerohu, ti je ketu dhe po merr fryme
Rrahje, yje qe ndahen
Pije dhe gote
Buke qe peshon poshte shkalleve te dites
Pushimi i gjakut ndermjet tani dhe
Kohes se pamatshme
Poezia ‘Pertej dashurise’, nga Octavio Paz
Perzgjodhi dhe perktheu – Enkeleda Suti
