Isha i vdekur
U ngjalla
Isha lot
U bëra qeshje
Të gjitha për shkak të dashurisë
Kur ajo erdhi
Jeta ime e përkohshme
Nga atëherë e tutje
U bë e përjetshme
Dashuria tha
Ti nuk je
Mjaftueshëm i çmendur
Ti nuk bën për
Këtë shtëpi
Dola jashtë
U çmenda mjaftueshëm
Për të qenë në zinxhirë
Dashuria tha
Ti nuk je
Mjaftueshëm i dehur
Ti nuk bën për
Këtë grup
Dola dhe
U deha mjaftueshëm
Për t’u derdhur
Me mendjelehtësi
Dashuria tha
Ti je ende
Shumë i zgjuar
I mbushur me
Imagjinatë dhe skepticizëm
Dola dhe
U bëra leshko
Dhe si lugat
U tërhoqa nga
Të gjitha këto
Dashuria tha
Ti je një qiri
Që tërheq këdo
Që mbledh këdo
Rreth teje
Unë nuk jam më
Një qiri që përhap dritë
Unë nuk mbedh asnjë turmë
Dhe si tymi
Tani jam i gjithi i hapërdarë
Dashuria tha
Ti je një mësues
Ti je një kokë
Dhe për këdo
Ti je një lider
Unë nuk jam më
Një mësues
Një lider
Thjesht një shërbëtor
Për dëshirat e tua
Dashuria tha
Ti tashmë ke
Vetë krahët e tu
Unë nuk do të të japë
Më shumë pupla
Dhe pastaj zemra ime
U ça më dysh
Dhe u mbush deri në buzë
Me një dritë të re
E përmbytur me një jetë të re
TANI EDHE PARAJSA
ËSHTË MIRËNJOHËSE
QË PËR SHKAK TË DASHURISË
UNË JAM KTHYER NË NJË
DHËNËS DRITE
Isha i vdekur nga Rumi
Qielli ishte i ndriçuar
Nga vezullimi i hënës
Kaq e fuqishme
Saqë rashë përtokë
Dashuria jote
Më ka bërë të sigurt që
Jam gati të fijoj
Këtë jetë tokësore
Dhe t’i dorëzohem
Madhështisë
Së qenies tënde
I mundur nga dashuria
nga Rumi
Unë jam një skulptor, një krijues forme
Në çdo çast unë formësoj një idhull
Por më pas, përpara teje, unë shkrihem
Unë mund të zgjojë njëqind forma
Dhe t’i mbush ato me shpirtra
POR KUR SHIKOJ FYTYRËN TËNDE
DUA QË T’I HEDH TË GJITHA ATO NË ZJARR
Shpirti im derdhet tek shpirti yt dhe
përzihet
Sepse shpirti im e ka përthithur aromën
tënde
Unë e ngre atë lart
ÇDO PIKË GJAKU QË DERDH
ËSHTË NJË MESAZH PËR TOKËN
Unë shkrihem me të dashurën time
Kur bëj dashuri
Në këtë shtëpi prej balte dhe uji
Zemra ime ka rënë në rrënoja
Hyr në këtë shtëpi, Dashuria ime, ose
lërmë të ikë.
Unë jam një skulptor,
një krijues forme nga dashuria nga Rumi
Unë jam i zhytur
Në përmbytjen
Që ende duhet të vijë
Unë jam i lidhur
Në burgun
Që ende duhet të ekzistojë
PASI NUK KAM LUAJTUR SHAH
UNË TASHMË JAM SHAHMAT
Pasi nuk kam shijuar
Një kupë të verës tënde
Unë jam tashmë i dehur
Pasi nuk kam hyrë
Në fushëbetejë
Unë jam tashmë i plagosur dhe i vrarë
UNË NUK E
DI MË DALLIMIN
NDËRMJET IMAZHIT DHE REALITETIT
SI HIJA
JAM DHE
S’JAM
Unë jam dhe s’jam nga
Rumi
Çdo shpirt që errëson
nektarin e pasionit tënd u hoq
Nga uji i jetës ai
është në gjendje ngazëllimi
Vdekja erdhi, më mori
erë, dhe në vend të aromës time ndjeu aromën tënde
Nga këndej e tutje,
vdekja i ka humbur të gjitha shpresat me mua
Çdo shpirt që errëson
nektarin nga Rumi
Një ditë ti do të
shikosh pas dhe do të qeshësh me veten
Dhe do të thuash, “Nuk
më besohet që isha kaq në gjumë!”
Si e harrova të
vërtetën?
Sa qesharake të besosh
se trishtimi dhe sëmundja
Nuk janë asgjë veçse
ëndrra të këqia
Ëndrrat e këqia nga
Rumi
Betohem, qëkur kam parë
fytyrën tënde
E gjithë bota më duket
mashtrim dhe fantazi
Kopshti është i
magjepsur nga se
Çfarë është një gjethe
apo lulëzimi
Zogjtë e hutuar
Nuk e dallojnë dot
farën e zogut nga laku
Një shtëpi dashurie pa
kufizime
Një prani më e bukur
sesa venusi apo hëna
Një bukuri imazhi i së
cilës mbush pasqyrën e zemrës
Betohem nga Rumi
Ti luan me globin e madh të bashkimit
Ti që shikon këdo me kaq qartësi
Dhe që nuk mund të shikohesh. Edhe
inteligjenca
Universale errësohet kur mendon
Se ti mund të ikësh. Ti erdhe këtu vetëm
Por ti krijon njëqind botë të reja
Pranvera është një pallua që flirton me
Zbulesën. Koshtet e trëndafilave
përflaken
Oqenani hyn në anije. I flak
Të gjitha tutje, përveç kësaj
dashurie…
I flak të gjitha tutje
nga Rumi
Në dashuri, përveç pirjes së verës së
pakohësisë
Asgjë tjetër nuk ekziston
Nuk ka asnjë arsye për të jetuar veçse
për të dhënë jetën
Unë thashë, “Më parë të të njoh ty, dhe
më pas të vdes.”
Ai tha, “Nuk ka vdekje për atë që më
njeh mua.”
Në dashuri nga Rumi
Në fund, malet e imagjinatës nuk ishin
asgjë
Veçse një shtëpi
Dhe kjo jeta ime e madhe nuk ishte asgjë
veçse një justifikim
Ti e ke dëgjuar historinë time me kaq
durim për një jetë të tërë
Tani dëgjo këtë: unë nuk isha asgjë,
veçse një përrallë
Në fund nga Rumi
A mos është fytyra jote
Që kopshti adhuron?
A mos është aroma jote
Që e deh këtë kopësht?
A mos është shpirti yt
Që e ka kthyer këtë
përrua
Në një lum me verë?
Qindra të kanë parë ty
Dhe kanë vdekur duke
kërkuar
Në këtë kopësht
Ku ti fshihesh pas
skenave
Por kjo dhimbje nuk
është për ata
Që vijnë si dashnorë
Ti je e lehtë për t’u
gjetur këtu
Ti je tek flladi
Dhe lumi i kësaj vere
Pas skenave nga Rumi
Mbrëmë ti më le dhe fjete
Në vetë gjumin tënd.
Sonte ti kthehesh
Dhe kthehesh, Unë them,
“Ti dhe unë do të jemi
së bashku
Deri sa universi të
shpërbëhet.”
Ti murmurit gjëra që ke
menduar
Kur ke qenë e dehur
Mbrëmë ti më le dhe
fjete nga Rumi
Pranvera e të
dashuruarve ka ardhur
Por kjo vazo me pluhur
mund të kthehet në një kopësht
Shpallja e parajsës ka
ardhur
Që zogu i shpirtit të
ngrihet në fluturim
Deti mbushet me perla
Marshi i kripës bëhet i
ëmbël si lum
Guri kthehet në rubin nga
miniera
Trupi bëhet shpirt i
plotë
Pranvera e të
dashuruarve ka ardhur nga Rumi
Përzgjodhi dhe përktheu
Enkeleda Suti
